8 Μάρτη :Παγκόσμια Απεργία ενάντια στη γυναικεία καταπίεση

Η 8 Μάρτη είναι μέρα σύμβολο των πολύμορφων αγώνων παγκόσμια, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, τις έμφυλες διακρίσεις και τις σεξιστικές επιθέσεις που υφίστανται οι γυναίκες μέχρι και τις μέρες μας.

Γυναικεία καταπίεση σήμερα

Τα δικαιώματα των γυναικών καταπατούνται σε ολόκληρο τον κόσμο, είτε πρόκειται για τα δικαιώματα στην εργασία και την ίση αμοιβή, είτε για το δικαίωμα στο να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς φόβο, είτε ακόμη και στο δικαίωμα των γυναικών να αμυνθούν σε περίπτωση βίαιης ή σεξιστικής επίθεσης. Παράλληλα, το σύστημα, κυρίως μέσω των Μ.Μ.Ε, πλάθει το ιδεολόγημα της γυναίκας εμπόρευμα, της γυναίκας νοικοκυράς, της γυναίκας ως σκεύος ηδονής φυσικοποιώντας τη βία εναντίον της. Οι ειδήσεις βρίθουν από βιασμούς και από γυναικοκτονίες (πρόσφατο παράδειγμα ο βιασμός και η δολοφονία της Suzanne Eaton τον Ιούλιο στην Κρήτη) και ας μην ξεχνάμε ότι πολλά περιστατικά βίας, είτε εσκεμμένα δεν αναφέρονται από τα μέσα, είτε μένουν εγκλωβισμένα στους τοίχους του σπιτιού, επειδή οι γυναίκες φοβούνται τις επιπτώσεις, μιας και η κοινωνία στις περισσότερες περιπτώσεις αδιαφορεί για τα θύματα και υπάρχουν ελάχιστες δομές για την υποστήριξη των γυναικών αυτών. Ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα όπου συχνά το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από το δράστη, ενώ μπορεί και να φυλακιστεί γιατί τόλμησε να αμυνθεί ! Μια γυναίκα ‘’βιάζεται’’ διπλά ,από την κοινωνία, την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές, που την επικρίνουν, την τοποθετούν στην θέση του θύτη που προκάλεσε, που φορούσε κοντή φούστα, που ήταν μεθυσμένη! Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν ακούμε ότι 32,1%(!) των θυμάτων αποφασίζει να αποσύρει τις κατηγορίες. Τα στοιχεία συγκεκριμένα για την Ελλάδα μας δείχνουν μερικούς από τους λόγους που αυτό συμβαίνει: - ποσοστό 46% αποδίδει το έγκλημα στην προκλητική συμπεριφορά της γυναίκας.- 70% των βιαστών ανήκουν στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον της γυναίκας.- το 25,9% καταλήγει σε αθωωτική απόφαση για το βιαστή, και μόνο το 42%, καταλήγει σε καταδικαστική απόφαση για το βιαστή. Δεν φταίει η ψυχοσύνθεση των βιαστών, η χώρα καταγωγής ή τα σεξουαλικά ένστικτα των ανδρών. Για τον βιασμό ευθύνεται ο σεξισμός που είναι βαθιά ριζωμένος στην ταξική κοινωνία. Κάθε χρόνο, στην Ε.Ε., μισό εκατομμύριο γυναίκες πέφτουν θύματα σωματεμπορίας. Την πλειοψηφία τους αποτελούν νέες και ανήλικες γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, που απάγονται, και έρχονται να πουληθούν σε σκλαβοπάζαρα της Δύσης. Η υποκρισία της αστικής ηθικής καθιστά την πορνεία παράνομη, αδιαφορεί για τα δικαιώματα των ιερόδουλων, τις καθιστά έρμαια των δουλεμπόρων και της αστυνομίας ενώ αθωώνει θύτες όπως ο Ν. Γεωργιάδης (ΝΔ).

Γυναίκες και εργασία

Οι γυναίκες αποτελούν το πιο ευάλωτο κομμάτι των εργαζομένων στις κυβερνητικές πολιτικές. Αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων σε μερική απασχόληση και αυτών που εργάζονται σε πιο «ευέλικτες» συνθήκες. Η πίεση που βιώνουν από το κυρίαρχο αφήγημα που τις θεωρεί υπεύθυνες για την φύλαξη του σπιτιού σε πολλές περιπτώσεις τις αναγκάζει να συμβιβαστούν με κακοπληρωμένες και αβέβαιης προοπτικής δουλειές . Η ταξική κοινωνία χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί την γυναίκα ως φτηνό εργατικό δυναμικό . Η γυναίκα εργαζόμενη υφίστανται διπλή καταπίεση σε σχέση με την αστή. Από τη μία τα στερεότυπα και από την άλλη οι σκληρές ελαστικές συνθήκες δουλειάς, τα μειωμένα επιδόματα μητρότητας, το μισθολογικό χάσμα με τους άντρες, η σεξουαλική παρενόχληση και η απόλυση λόγω εγκυμοσύνης. Οι γυναίκες ενώ αποτελούν το μισό πληθυσμό του πλανήτη, λαμβάνουν μόνο το 1/4 των μισθών. Στην Ε.Ε. ο μισθός των γυναικών είναι κατά μέσο όρο 20-30% χαμηλότερος από το μισθό των αντρών. Ειδικά στις χώρες της Νότιας Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένου και της Ελλάδας) η διαφορά αυτή φτάνει στο 40-50%. Η κρίση του 2008 όξυνε τις ταξικές ανισότητες , με τις κυβερνήσεις να ρίχνουν ζεστό χρήμα στην προσπάθεια διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Λεφτά που προήλθαν από την αφαίμαξη των εργαζόμενων, την συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας , την αύξηση της εργασιακής επισφάλειας , τις περικοπές στις συντάξεις και στους μισθούς και την αύξηση των ιδιωτικοποιήσεων. Στην σημερινή δομική κρίση του καπιταλισμού ,η θέση της γυναίκας χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο. Χαρακτηριστικά οι γυναίκες στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν το 62,39% τoυ συνόλου των ανέργων που αναζητούν εργασία. Εδώ είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως πέρα από την συμμετοχή τους στην παραγωγική εργασία οι γυναίκες σηκώνουν το βάρος της αναπαραγωγικής εργασίας. Η αθέατη αυτή μορφή εργασίας είναι θεμελιακή για το σύστημα παρέχοντας τα μέσα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης . Η ανάδυση του κράτους πρόνοιας συλλογικοποιήσε μεν κομμάτια της αναπαραγωγικής εργασίας ( νοσοκομεία, βρεφικοί σταθμοί ) , ωστόσο κεντρικός χώρος της αναπαραγωγικής εργασίας παραμένει η οικογένεια. Οι δραστηριότητες της γυναίκας μέσα στην οικογένεια καθρεφτίζουν κεντρικά στοιχεία της κοινωνικοποίησής τους και της καταπίεσης που υφίστανται.

Σεξιστική πολιτική κυβέρνησης Μητσοτάκη

Η προσέγγιση της νέας κυβέρνησης γύρω από το γυναικείο ζήτημα φανερώνει μία συντηρητική δεξιά στροφή που ντύνεται με εξαγγελίες υπέρ της ισότητας των δύο φύλων. Ακολουθεί τη νεοφιλελεύθερη ατομικίστικη ιδεολογία που αφαιρεί το κοινωνικό πλαίσιο, τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των φύλων προβάλλοντας την προσωπική ανέλιξη. Οι γυναίκες δηλαδή μπορούν να απελευθερωθούν μέσω προσωπικών επιλογών. Η ΝΔ έτσι, μετά την πανευρωπαϊκή κατακραυγή για το ποσοστό συμμετοχής γυναικών στην κυβέρνηση, αναγκάστηκε να επιλέξει γυναίκα για την θέση της ΠτΔ. Εν μια νυκτί κατάργησε την Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλου και στην θέση της συστήθηκε η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής πολιτικής . Επιπλέον η πρόθεση της υφυπουργού Πρόνοιας και κοινωνικής Αλληλεγγύης να επιδοτεί γυναίκες κάτω των 30 ετών που τεκνοποιούν ,αποδεικνύει πως η ΝΔ βλέπει την γυναίκα ΄΄ολοκληρωμένη΄΄ μέσω της μητρότητας. Αντιλαμβάνονται δηλαδή την γυναίκα σαν αναπαραγωγική μηχανή για το Έθνος ,θέτουν τις προτεραιότητες που θα πρέπει να ακολουθεί στη ζωή της και περιορίζουν το ρόλο της σε αυτό της μητέρας. Τέλος η Βουλή καταψήφισε το άρθρο για την απαγόρευση των διακρίσεων λόγω «..σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και των χαρακτηριστικών φύλου» , απόφαση που στρέφεται ανοιχτά ενάντια σε ΛΟΑΤ άτομα. Διάφορες οπισθοδρομικές οργανώσεις έχοντας το ελεύθερο να δράσουν από την κυβέρνηση , μολύνουν τον δημόσιο λόγο με καμπάνιες ενάντια στις εκτρώσεις. Μέλη εξάλλου της κυβέρνησης ( Γεωργιάδης, Μπογδάνος ) συγχαίρουν τέτοιες κινήσεις , τονίζοντας πως το ζήτημα των εκτρώσεων δεν είναι λυμένο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για την ανθρώπινη ύπαρξη , ότι σέβονται το δικαίωμα στη ζωή ενώ δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν τις γυναίκες εγκληματίες. Η ευαισθησία κυβέρνησης , εκκλησίας και οργανώσεων για την ανθρώπινη ζωή εξαντλείται σε αγέννητα έμβρυα. Που είναι η ευαισθησία τους όμως για τα εν ζωή παιδιά που μένουν σε ιδρύματα? για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που οι ίδιοι στιγματίζουν? για τις γυναίκες που βιάζονται και μέσα στην αγία οικογένεια που θεοποιούν? Οι ενορχηστρωτές της επίθεσης στις ζωές και τις ανάγκες μας απλά σιωπούν. Ας σταματήσουν πια να το παίζουν ανθρωπιστές, δεν πείθουν κανέναν.

Αντιστάσεις

Η επιστροφή των γυναικείων κινημάτων στο προσκήνιο σε όλο τον κόσμο δεν είναι τυχαία . Σχετίζεται τόσο με την επίθεση που αναφέραμε πιο πάνω στα εργατικά δικαιώματα όσο και με την ανάδειξη σεξιστών προέδρων ( Τραμπ , Μπολσονάρο). Η προσπάθεια οικοδόμησης παγκόσμιας φεμινιστικής απεργίας που προωθήθηκε το 2017 από την αργεντίνικη συλλογικότητα Ni Una Menos , έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις . Τα 6 εκατομμύρια διαδηλωτριών -απεργών πέρυσι στην Ισπανία , η άνθιση των αγώνων στην Λατινική Αμερική και η επιτυχία της περσινής ελληνικής απεργίας των γυναικών αποτελεί σπουδαία εμπειρία για την συνέχεια. Τα αιτήματα για ΣΣΕ με αυξήσεις, ίση αμοιβή, προσλήψεις, μόνιμη και σταθερή εργασία, για αξιοπρεπή ωράρια και συνθήκες εργασίας, η προάσπιση της γυναικείας αυτοδιάθεσης , η πάλη ενάντια στην βία κατά των γυναικών είναι κεντρικά ζητήματα για όλη την εργατική τάξη, τη κοινωνική δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει όλους τους καταπιεσμένους. Η μάχη για την κατάργηση των διακρίσεων και σεξιστικών επιθέσεων σε βάρος των γυναικών βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα