http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=869623&-V=columns&-p
Ακίνητοι...
Παρασκευή απόγευμα, γήπεδο Τσεντίνκαγια (στη νεκρή ζώνη του Λήδρα Πάλας), δικοινοτική εκδήλωση για την Πρωτομαγιά. Στιγμές περισυλλογής, συγκίνησης και απογοήτευσης. Οι ομάδες των Τουρκοκυπρίων φθάνουν κατά διαστήματα. Με κόκκινες σημαίες και λάβαρα. Με φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα, του Μαρξ και του Λένιν. Με πορτρέτα συναγωνιστών τους που δολοφονήθηκαν στην Τουρκία από τη χούντα του Εβρέν. Με συνθήματα για την εργατιά, τους εκμεταλλευτές, τους φονιάδες των λαών. Ξεχωρίζει κανείς τις ιδεολογικές τους διαφορές. Εκπλήττεται όμως σαν τους βλέπει να σμίγουν στο κοινό σύνθημα για την επανένωση της Κύπρου. Κόμματα, συνδικαλιστικές, εκπαιδευτικές και φοιτητικές οργανώσεις. Ακόμα και ομάδα Κούρδων στους οποίους το καθεστώς απαγορεύει να κατέβουν στην τάφρο. Γίνονται όμως ένα με τα συνθήματά τους πάνω από τα τείχη. Κι όταν πια μαζεύονται όλοι, αρχίζει ένα τρελό πανηγύρι αγωνιστικής χαράς. Τραγουδούν με ενθουσιασμό το Μπέλα Τσάο, χορεύουν, υψώνουν τις γροθιές, προσθέτει ο ένας στα συνθήματα του άλλου. Κι όλοι μαζί χαμογελούν! Έχεις την αίσθηση ότι εδώ υπάρχει ένα κίνημα και μια ζύμωση διαφορετικών μεν αλλά καθαρά προοδευτικών ιδεών. Έχουν όλα τη μυρωδιά και την ομορφιά των φοιτητικών μας χρόνων.
Γυρνάς το βλέμμα κι ακουμπάς με απογοήτευση στην εικόνα των πολύ λίγων Ελληνοκυπρίων που μια τέτοια μέρα, 1η Μαΐου, έσυραν τα βήματά τους σΆ αυτό το χώρο της αντάμωσης. Μονάδες ή μικρές ομαδούλες. Παρακολουθούν ανήμποροι να συμμετάσχουν στη χαρά λόγω του αριθμού τους. Νιώθουν τη μοναξιά και, κυρίως, την ακινησία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πού χάθηκαν οι αριστεροί αυτού του τόπου; Πού κρύβονται οι άνθρωποι της ευαισθησίας; Πού πήγε το φοιτητικό κίνημα; Γιατί δεν υπάρχει μια ανάλογη ζύμωση ιδεών; Έμαθαν όλοι μία μόνο διαδρομή. Αυτή της λεωφόρου ή της αίθουσας εκδηλώσεων που αποφάσισε η κομματική ηγεσία. Ξόφλησαν με τον πρωινό περίπατο στο κέντρο της Λευκωσίας. Κι ύστερα έτρεξαν στη σούβλα με την εντύπωση ότι εκπλήρωσαν το καθήκον τους.
Τελικά, γίναμε όλοι ακίνητοι... Αποφασίζουν για μας άλλοι, κι εμείς απλώς ακολουθούμε για να τα έχουμε καλά με τις πάσης φύσεως εξουσίες. Αυτές που δεν αντιλαμβάνονται πως για να σμίξει αυτός ο τόπος, πρέπει να σμίξουν πρώτα οι άνθρωποι. Και πως για να σμίξουν οι άνθρωποι πρέπει να σηκωθούν από την πολυθρόνα της καλοπέρασης και της μονόδρομης θεώρησης της ζωής...
Ακίνητοι...
Παρασκευή απόγευμα, γήπεδο Τσεντίνκαγια (στη νεκρή ζώνη του Λήδρα Πάλας), δικοινοτική εκδήλωση για την Πρωτομαγιά. Στιγμές περισυλλογής, συγκίνησης και απογοήτευσης. Οι ομάδες των Τουρκοκυπρίων φθάνουν κατά διαστήματα. Με κόκκινες σημαίες και λάβαρα. Με φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα, του Μαρξ και του Λένιν. Με πορτρέτα συναγωνιστών τους που δολοφονήθηκαν στην Τουρκία από τη χούντα του Εβρέν. Με συνθήματα για την εργατιά, τους εκμεταλλευτές, τους φονιάδες των λαών. Ξεχωρίζει κανείς τις ιδεολογικές τους διαφορές. Εκπλήττεται όμως σαν τους βλέπει να σμίγουν στο κοινό σύνθημα για την επανένωση της Κύπρου. Κόμματα, συνδικαλιστικές, εκπαιδευτικές και φοιτητικές οργανώσεις. Ακόμα και ομάδα Κούρδων στους οποίους το καθεστώς απαγορεύει να κατέβουν στην τάφρο. Γίνονται όμως ένα με τα συνθήματά τους πάνω από τα τείχη. Κι όταν πια μαζεύονται όλοι, αρχίζει ένα τρελό πανηγύρι αγωνιστικής χαράς. Τραγουδούν με ενθουσιασμό το Μπέλα Τσάο, χορεύουν, υψώνουν τις γροθιές, προσθέτει ο ένας στα συνθήματα του άλλου. Κι όλοι μαζί χαμογελούν! Έχεις την αίσθηση ότι εδώ υπάρχει ένα κίνημα και μια ζύμωση διαφορετικών μεν αλλά καθαρά προοδευτικών ιδεών. Έχουν όλα τη μυρωδιά και την ομορφιά των φοιτητικών μας χρόνων.
Γυρνάς το βλέμμα κι ακουμπάς με απογοήτευση στην εικόνα των πολύ λίγων Ελληνοκυπρίων που μια τέτοια μέρα, 1η Μαΐου, έσυραν τα βήματά τους σΆ αυτό το χώρο της αντάμωσης. Μονάδες ή μικρές ομαδούλες. Παρακολουθούν ανήμποροι να συμμετάσχουν στη χαρά λόγω του αριθμού τους. Νιώθουν τη μοναξιά και, κυρίως, την ακινησία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πού χάθηκαν οι αριστεροί αυτού του τόπου; Πού κρύβονται οι άνθρωποι της ευαισθησίας; Πού πήγε το φοιτητικό κίνημα; Γιατί δεν υπάρχει μια ανάλογη ζύμωση ιδεών; Έμαθαν όλοι μία μόνο διαδρομή. Αυτή της λεωφόρου ή της αίθουσας εκδηλώσεων που αποφάσισε η κομματική ηγεσία. Ξόφλησαν με τον πρωινό περίπατο στο κέντρο της Λευκωσίας. Κι ύστερα έτρεξαν στη σούβλα με την εντύπωση ότι εκπλήρωσαν το καθήκον τους.
Τελικά, γίναμε όλοι ακίνητοι... Αποφασίζουν για μας άλλοι, κι εμείς απλώς ακολουθούμε για να τα έχουμε καλά με τις πάσης φύσεως εξουσίες. Αυτές που δεν αντιλαμβάνονται πως για να σμίξει αυτός ο τόπος, πρέπει να σμίξουν πρώτα οι άνθρωποι. Και πως για να σμίξουν οι άνθρωποι πρέπει να σηκωθούν από την πολυθρόνα της καλοπέρασης και της μονόδρομης θεώρησης της ζωής...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου