Περί ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού …

 

Οι σχέσεις μεταξύ ελληνικού και τούρκικου κράτους εξακολουθούν να είναι θέμα καίριας πολιτικής σημασίας . Για την σωστή ανάγνωση κάθε φορά των κινήσεων του κάθε κράτους , απαιτούμενο για το χτίσιμο αντιπολεμικού κινήματος , πρέπει να συγκρουστούμε με τις εθνικιστικές κορώνες που θολώνουν την πραγματικότητα. Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι πλάι στις σχέσεις σύγκρουσης , συνυπάρχουν σχέσεις συμμαχίας μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας . Εντοπίζουμε έτσι , κοινή συμμετοχή στο ΝΑΤΟ , συνεργασία στην υλοποίηση της δολοφονικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας που θαλασσοπνίγει πρόσφυγες , ταύτιση ενάντια στα διεθνή κινήματα κλπ.

Είναι όλα αποτέλεσμα της τούρκικης επιθετικότητας?

Αυτό είναι κάτι που θα προπαγανδίσουν σύσσωμα τα ΜΜΕ , τα αστικά κόμματα (ΝΔ,Σύριζα,ΠΑΣΟΚ) αλλά δυστυχώς και κομμάτια της αριστεράς . Η αλήθεια βέβαια είναι διαφορετική. Πρώτο σημείο : Η ελληνοτουρκική κρίση στην Μεσόγειο το 2020 πυροδοτήθηκε με αφορμή την συμφωνία της ελληνικής αστικής τάξης με τον δικτάτορα της Αιγύπτου Σίσι , συμφωνία που απέκλειε την Τουρκία από τις αμφιλεγόμενες ζώνες . Δεύτερο σημείο : Στην αντίδραση της Τουρκίας μέσω των σεισμικών ερευνών του Oruç Reis , η ελληνική αστική τάξη επεδίωξε τον διπλωματικό αποκλεισμό του Ερντογάν και προετοίμασε κοινές πολεμικές ασκήσεις με την Γαλλία. Τρίτο σημείο – Μερικές ακόμη επιθετικές ενέργειες : Επαφές των ελληνικών κυβερνήσεων με Κύπρο και Ισραήλ για μια συνεχή ΑΟΖ που θα απομόνωνε την Τουρκία , σεισμικές έρευνες σε αμφιλεγόμενες ζώνες το 2008 , συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη με στόχο την εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων , μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ.

Ναι αλλά το διεθνές δίκαιο τι λέει ?

Ακόμη και αν θεωρούσαμε το διεθνές δίκαιο όπλο για τον σχεδιασμό της εργατικής απάντησης στα σχέδια του κεφαλαίου , σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποδεχτούμε την ρητορική της ελληνικής πλευράς. Το ΄΄δικαίωμα΄΄ που επιτρέπει την επέκταση των υδάτων στα 12 μίλια , το οποίο διαρκώς επικαλείται η Ελλάδα , προβλέπεται από μία σύμβαση ( Montego Bay 1982) στην οποία η Τουρκία ήταν απούσα. Η ελληνική πλευρά πρακτικά διεκδικεί από το διεθνές δίκαιο υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ για κάθε νησί ,αλλά και για βραχονησίδες όπως η Στρογγύλη , με στόχο την χάραξη ενιαίας ΑΟΖ με την Κύπρο. Ασχέτως αν δεχτούμε για λόγους κατανόησης το φανταστικό σενάριο με το οποίο η Τουρκία θα αποδεχόταν ότι κάθε νησί πρέπει να έχει υφαλοκρηπίδα, η συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών δεν θα ήταν όπως οραματίζεται η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα και βάσει της διεθνούς πρακτικής θα χρησιμοποιούνταν η αρχή της ευθυδικίας. Αυτό εξάλλου έδειξαν συμφωνίες μεταξύ άλλων χωρών (πχ οριοθέτηση δικαιωμάτων στα νησιά της Μάγχης μεταξύ Γαλλίας-Ηνωμένου Βασιλείου). Για να το πούμε πιο απλά , είναι δυσανάλογο το Καστελόριζο των 500 κατοίκων η ακόμη χειρότερα ακατοίκητες βραχονησίδες  να εκμεταλλεύονται ίδια περιοχή με παράκτιες πόλεις της Τουρκίας που κατοικούν χιλιάδες. Έτσι και αλλιώς θεωρούμε ότι η αριστερά δεν πρέπει να αναφέρεται στο διεθνές δίκαιο ως θέσφατο . Το διεθνές δίκαιο αποκρυσταλλώνει κάθε φορά τον συσχετισμό δύναμης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων και τίποτε παραπάνω γι αυτό και η κάθε πλευρά μπορεί να βρει σε αυτό την «αλήθεια» του . Την στιγμή που  η Ελλάδα επικαλείται το δίκαιο σε εσωτερικό και εξωτερικό ,στην άλλη πλευρά του αιγαίου γίνεται ακριβώς το ίδιο.

Ενεργειακό/Πολεμικό μέτωπο και Ουκρανία.

Το ελληνικό κράτος, τόσο με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία , όσο και με την αγορά πολεμικού εξοπλισμού και την αναβάθμιση των βάσεων του ΝΑΤΟ, διεκδικεί σαν αντάλλαγμα το δικό του «μερίδιο» στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις παίζοντας τον ρόλο του βασικού συμμάχου των ΗΠΑ στα Βαλκάνια. Στην συγκεκριμένη εξίσωση έρχεται να προστεθεί η οργανική σύνδεση του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου με την Ρωσία και την μεταφορά του φυσικού αερίου. Εξάλλου και  η κουβέντα για τις ΑΟΖ γίνεται με γνώμονα την επικράτηση στο ενεργειακό μέτωπο.  Από την μια ποιος θα επωφεληθεί από την μεταφορά του πετρελαίου και του φυσικού αερίου από την Αίγυπτο και το Ισραήλ προς την Ευρώπη και από την άλλη σε ποιόν θα ανήκουν οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου. Βλέπουμε δηλαδή πως τα διαφορετικά ενεργειακά σχέδια του εκάστοτε εθνικισμού σηματοδοτούν γεωπολιτικά συμφέροντα . 

Κάτι που μας φέρνει στην συγκεκριμένη  φώτο
που δείχνει την διάταξη των ΝΑΤΟϊκών ναυτικών πολεμικών δυνάμεων ΗΠΑ, Γαλλίας, Ιταλίας, Ελλάδας και Τουρκίας από την μια μεριά και του Ρωσικού στόλου από την άλλη μεριά.  Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η ασφάλεια των λαών της περιοχής το επόμενο διάστημα, με το ξεδίπλωμα του πολέμου ,δεν είναι σε καμία περίπτωση διασφαλισμένη γι αυτό και η ανάγκη συγκρότησης ισχυρού αντιπολεμικού κινήματος είναι επιτακτική .

Συμπέρασμα -Τι πρέπει να απαιτεί το αντιπολεμικό κίνημα

•       Απομάκρυνση των βάσεων του ΝΑΤΟ- έξοδος από το ΝΑΤΟ
•       Σταμάτημα των ερευνών και τον εξορύξεων
•      -Καμία εμπλοκή στον πόλεμο
•     Ανοιχτά σύνορα για την προσφυγιά-στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά
•       Όχι στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία
•       Λεφτά για την υγεία και την παιδεία και όχι για στρατιωτικούς εξοπλισμούς
•       Διεθνιστικός ταξικός αγώνας
•       Σύνδεση με το αντιπολεμικό κίνημα της Τουρκίας

Resistance EAAK