ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ


Τους τελευταίους τρείς μήνες τόσο σε παγκόσμιο όσο σε εθνικό επίπεδο οι πολιτικές εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν ιδιαίτερα θερμό με τις πολεμικές συρράξεις να φουντώνουν για λογαριασμό των πιο ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση, μετά το ξεπούλημα μιας σειράς από δημόσιες εκτάσεις, συνεχίζει την όλο και πιο βάρβαρη επίθεση στους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με απολύσεις, μειώσεις μισθών και χωρίς να αφήνει περιθώρια στους εργαζόμενους να αντιδράσουν. Ταυτόχρονα, μέσω μέτρων, ισοπεδώνεται κάθε δημόσιο και κοινωνικό αγαθό με τις ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΗ, δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, νοσοκομεία, χωρίς να μένει απ’ έξω ο χώρος της παιδείας. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι νόμοι Διαμαντοπούλου και στη συνέχεια Αρβανιτόπουλου, τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τμηματικά και διαφορετικά σε κάθε σχολή μέσα από τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό.



Τι είναι ο οργανισμός- πρότυπος εσωτερικός κανονισμός?

Πρόκειται για το εργαλείο εκείνο του υπουργείου να υλοποιήσει στο σύνολό του τις πτυχές του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, που καταστρέφουν τη δημόσια, δωρεάν παιδεία και να εφαρμόσει οποιαδήποτε αλλαγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προς αυτήν την κατεύθυνση, ανά πάσα ώρα και στιγμή, πετώντας το μπαλάκι στα Συμβούλια Διοίκησης. Είναι αυτό που έρχεται να διαμορφώσει καινούργιες και σαφώς χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους εντός των Ιδρυμάτων, είναι αυτό που ήδη απ’ το προσχέδιό του ορίζει το κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων, το σπάσιμο των πτυχίων, την εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και να φέρει μια γενικότερη εντατικοποίηση των σπουδών των φοιτητών δημιουργώντας έτσι τον αυριανό ευέλικτο και πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργαζόμενο. Η εφαρμογή του οργανισμού ξεκινάει δυναμικά με τις διαγραφές φοιτητών.
Οι διαγραφές φοιτητών δεν είναι μια καινούργια ιδέα. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια των κυβερνήσεων στην εκπαίδευση από την Μεταπολίτευση και μετά είχε αναφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα προσπαθώντας να περιορίσει τον χρόνο σπουδών σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Το γεγονός αυτό, πέρα από το ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται επιφανειακά, ούτε να παραμερίζεται ελαφρά τη καρδία, αλλά ούτε και να παραβλέπουμε ότι εντάσσεται στα πλαίσια της πολιτικής της κυβέρνησης. Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθουμε αφού καταρρίψουμε πρώτα μερικούς μύθους.



ΦΑΚΕΛΟΣ: «αιώνιοι φοιτητές»

Για όσους φοιτητές βρίσκονται υπό απειλή άμεσης διαγραφής, όσοι συμφοιτητές μας εγράφησαν σε 4ετείς σχολές έως το ακαδημαϊκό έτος 2003 – 2004 πρέπει να διαγραφούν φέτος ενώ για τις 5ετείς σχολές εφαρμόζεται για όσους εγράφησαν από το 2001 – 2002. Μέσω αυτής της διαδικασίας 180.000 συμφοιτητές μας πρόκειται να διαγραφούν στα τέλη του Αυγούστου ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη παράμετρο.
Όπως παρουσιάζεται το θέμα των «αιωνίων» από μεριάς κυβέρνησης, υπουργείου και ΜΜΕ δημιουργεί εσκεμμένα την εντύπωση στην κοινωνία ότι οι φοιτητές αυτοί κοστίζουν στο κράτος και κατ’ επέκταση πληρώνουν γι αυτούς οι φορολογούμενοι. Ότι αυτοί φταίνε για την υπολειτουργία των ιδρυμάτων και ότι δημιουργούν μια εξευτελιστική εικόνα για τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ «τεμπέληδων» φοιτητών.
Προς αποκατάσταση της αλήθειας, αρχικά πρέπει να εξηγήσουμε ότι οι φοιτητές αυτοί δε κοστίζουν σε κανέναν αφού μετά το πέρας των ν+2 ετών δεν έχουν κανένα φοιτητικό δικαίωμα (πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και μεταφορές). Ουσιαστικά το μόνο που κοστίζουν είναι μια κόλλα χαρτί στις εξεταστικές. Σχετικά με τη φήμη της υπολειτουργίας των τμημάτων λόγω των «αιώνιων», αφού δε κοστίζουν τίποτα, όπως αναφέραμε και παραπάνω, ο μόνος λόγος ξεσκαρταρίσματός τους είναι η μείωση χρηματοδότησης των ιδρυμάτων, επιδιώκοντας έτσι άμεσο κέρδος εις βάρος των φοιτητών. Αναφορικά με το προσδιορισμό των <<αιώνιων>> και <<τεμπέληδων>> ας μας απαντήσουν πόσο τεμπέλης είναι ένας φοιτητής ο οποίος αναγκάζεται να δουλέψει ή να φύγει από τη πόλη από την οποία σπουδάζει επειδή δε μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά λόγω της πολιτικής της εξαθλίωσης των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Γενικά, η κίνηση των διαγραφών δεν αφορά μόνο τους «αιώνιους» αλλά το σύνολο του φοιτητικού σώματος αφού έτσι εδραιώνεται η εφαρμογή του ορίου σπουδών στα ν+2 έτη. Με αυτόν τον τρόπο πιέζουν τους φοιτητές να πειθαρχηθούν και να μην εναντιωθούν στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εκπαίδευση.


Μέσα σε αυτήν την επίθεση, το προηγούμενο διάστημα, ήταν οι πάνω από 1000 διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων, για τις οποίες δεν έχουμε αυταπάτες ότι είναι ξεκομμένες από το ζήτημα των διαγραφών. Τα πανεπιστήμια αντικειμενικά δεν μπορούν να λειτουργήσουν με το μισό προσωπικό. Ήδη κάποιοι υπάλληλοι, αναγκάζονται να δουλεύουν 4 ώρες σε μια θέση και 4 ώρες σε κάποια άλλη, με αποτέλεσμα την υπολειτουργία πολλών υπηρεσιών και την εξουθένωση των ίδιων των εργαζομένων. Πατώντας πάνω σε αυτό, έρχονται να μειώσουν τον αριθμό των φοιτητών για την «ομαλή» λειτουργία των υπηρεσιών.
Ακόμα, οι διαγραφές συνδέονται άμεσα με την αξιολόγηση για τη διεθνή κατάταξη των ιδρυμάτων βάσει αυτής , και αυτό γιατί ένα από τα κριτήρια της αξιολόγησης είναι η μικρή αναλογία φοιτητών/ διδασκόντων/ διοικητικού προσωπικού. Η αξιολόγηση ως ένας μοχλός της αναδιάρθρωσης του πανεπιστήμιου δεν ήταν ποτέ υπέρ των συμφερόντων των φοιτητών. Κάθε άνοδος στη διεθνή κατάταξη βάση της αξιολόγησης της ΑΔΙΠ (εξωτερική αξιολόγηση) συνεπάγεται, πέρα από τις διαγραφές φοιτητών, περεταίρω αλλαγές οι οποίες θα περνούν μέσα από τους οργανισμούς.
Συμπεράσματα? Το ένα είναι ότι οι διαγραφές έχουν σα μόνο στόχο να πετάξουν έξω από το αμφιθέατρο τους φοιτητές με οικονομικά προβλήματα. Το άλλο είναι, ότι με τις διαγραφές αυξάνεται στο φοιτητικό σώμα τόσο πολύ η εντατικοποίηση και η λογική του ατομικού δρόμου. Κανένας λόγος για συλλογικό αγώνα οργανωμένο από τους φοιτητές για τον εαυτό τους. Μαθαίνουμε να κυνηγάμε μια ζωή μαθήματα, πιστοποιήσεις και εξειδικεύσεις πατώντας πάνω στους άλλους μπας και επιβιώσουμε. Υποτασσόμαστε στην παντελή έλλειψη ελεύθερου χρόνου, στην απαγόρευση της πολιτικοποίησης, κοινωνικοποίησης, πολιτισμικής αναβάθμισης και διεύρυνσης συνολικά της σκέψης, της γνώσης και της κριτικής μας γιατί διαρκώς ζούμε με κάποιο βούρδουλα πάνω από τα κεφάλια μας. Άρα οφείλουμε να υπερβούμε αντιπαραθέσεις για ενεργούς και μη φοιτητές. Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα από τη σκοπιά όχι μόνο του τι φέρνει τώρα και για ποιον αλλά και τι διαμορφώνει για το αύριο. Άρα, όχι απλά να μη διαγραφεί κανείς αλλά να αποσυρθούν και το όρια φοίτησης συνολικά.
Τέλος, το σίγουρο είναι πως οι φοιτητές που ζούμε το πρόβλημα στο πετσί μας μέρα με τη μέρα, μαζί με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια του πανεπιστημίου και της κοινωνίας συνολικά πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Όχημα οποιασδήποτε αντίστασης στο μέτρο των διαγραφών πρέπει να είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες, οι Γενικές Συνελεύσεις.  Μόνο μέσα από κει μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια απάντηση που θα είναι πραγματικά συλλογική, πραγματικά ενιαία και πραγματικά μαχητική. Το φοιτητικό κίνημα είναι άλλωστε το μόνο που ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να μπλοκάρει μια κατεύθυνση επιβαλλόμενων διαγραφών.
Προτάσσουμε μια ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους. Για να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους χωρίς οικονομικούς, εξεταστικούς φραγμούς. Για να παίρνουμε ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Για να επιβάλλουμε την αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Να επιβάλλουμε την κάλυψη των δικαιωμάτων - οικονομικών και μη - όλων των εργαζόμενων και άνεργων φοιτητών. Έτσι ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε, να εργαζόμαστε και να ζούμε με αξιοπρέπεια, έτσι όπως μας αξίζει.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ



Σχήματα Ε.Α.Α.Κ. Ιωαννίνων

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

1η Μάη -Δεν είναι αργία ,είναι απεργία. Οι αγώνες δεν μπαίνουν σε καραντίνα

Μπετόβεν: Άνθρωπος , συνθέτης και επαναστατης (Μέρος Α)

Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς πρέπει να την καταπολεμήσουμε