Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή !

 

Τις τελευταίες μέρες αποκαλύφθηκε η υπόθεση ομαδικού βιασμού 24χρονης  από γόνους εύπορων οικογενειών . Οι αποκαλύψεις της γυναίκας, η οποία βρήκε το θάρρος να καταγγείλει τους βιαστές της, έφεραν για μία ακόμα φορά στην επιφάνεια το φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο οι κρατικές αρχές (αστυνομία ,ανακριτές κλπ ) καθυστερούν να κινήσουν τις διαδικασίες για την τιμωρία των δραστών .  Βέβαια στο συγκεκριμένο έγκλημα μπορούμε να μιλάμε για κρατική εύνοια προς τους «ευυπόληπτους» αστούς βιαστές . Τα ΜΜΕ «έθαψαν» την ιστορία έως ότου πήρε μεγάλες διαστάσεις ,ενώ οι τωρινές τους αναφορές αναδεύουν την γνωστή αρρωστημένη επιμονή τους στις ζοφερές λεπτομέρειες αποκρύπτοντας μάλιστα τα ονόματα των δραστών .

 Ο βιασμός ως μέρος της σεξιστικής βίας που υφίστανται οι γυναίκες είναι ένα διαταξικό έγκλημα . Η εμμονή στην μεγαλοαστική κοινωνική προέλευση των δραστών ωστόσο  γίνεται για να θίξει την ατιμωρησία που απολαμβάνουν και τους μηχανισμούς συγκάλυψης που ορθώνονται για την προστασία τους . Δεν είναι η πρώτη φορά που το σύστημα προστατεύει τα παιδιά του . Δεν ξεχνάμε την υπόθεση του Λιγνάδη που δρούσε επι χρόνια ατιμώρητος , αλλά και την πιο πρόσφατη υπόθεση με τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ που κατηγορείται για παιδεραστία.

Η διαδήλωση στις 21 Γενάρη εκφράζει την δυσαρέσκεια και την οργή χιλιάδων ενάντια στον βιασμό και την προσπάθεια συγκάλυψης . Παρά την προσφιλή τακτική  της κυβέρνησης να περιορίσει την πορεία στο πεζοδρόμιο το κύμα 7000 διαδηλωτ(ρι)ών  πλημμύρισε τον δρόμο φωνάζοντας συνθήματα όπως: “Μπάτσοι, tv, δικαστικοί, όλοι μαζί ξεπλένουνε τον κάθε βιαστή ”, «Τέρμα η βία, τέρμα ο σεξισμός, ούτε μία λιγότερη από εδώ και μπρος» ή «Μονάδες υποστήριξης δομές φιλοξενίας, εδώ και τώρα στήριξη στα θύματα της βίας».

Η δύναμη της Γεωργίας , των υπόλοιπων γυναικών και αγοριών θυμάτων με την δημοσιοποίηση των εγκλημάτων που στιγμάτισαν τα κορμιά τους έσπασε το οικοδόμημα της ντροπής και της περιφρόνησης που φόρτωνε τα θύματα σεξιστικής βίας .  Το κίνημα #metoo δίνει δύναμη και ελπίδα για συλλογικές διεκδικήσεις, ώστε να αισθάνονται όλες ασφαλείς στα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους δρόμους. Πρέπει να εξαπλωθεί παντού. Να σηκώσει κάθε πέτρα και να αποκαλύψει την σαπίλα μιας κοινωνίας που νομιμοποιεί την κακοποίηση.

Πηγή φωτογραφίας : Marios Lolos