Φοιτήτ(ρι)ες και εργαζόμενοι να ανατρέψουμε τα σχέδια της κυβέρνησης

     Ένα χρόνο και πλέον από την έναρξη της πανδημίας στη χώρα η κυβέρνηση έχει αποτύχει να ελέγξει τη διασπορά του ιού και να διασφαλίσει τη δημόσια υγεία. Μοναδικό της μέλημα είναι η προστασία της κερδοφορίας της άρχουσας τάξης, βάζοντας τα κέρδη των καπιταλιστών πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Είναι ξεκάθαρο ότι τα μέτρα που παίρνει δεν έχουν καμία υγειονομική στόχευση, με την πανδημία να χρησιμοποιείται ως όχημα για την προώθηση των αντιδραστικών της σχεδίων σε όλα τα μέτωπα. Έτσι πέρα από τη διάλυση της δημόσιας υγείας, προσπαθεί να τσακίσει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, περνά αντεργατικές διατάξεις που εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, επιτίθεται στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. 

     Οι εκατόμβες νεκρών του ανοχύρωτου ΕΣΥ , οι τεράστιες ελλείψεις σε ΜΕΘ και προσωπικό, οι αντιεπιστημονικές μετακινήσεις προσωπικού για να «μπαλώσει» κενά και οι διώξεις σε συνδικαλιστές γιατρούς, όπως στον Κ.Καταραχιά, συμπληρώνουν το παζλ της ‘’αστυνομικής ‘’ διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση. Δεν έχει προχωρήσει στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών με αποτέλεσμα να πεθαίνουν ασθενείς εκτός ΜΕΘ καθημερινά. Η προβολή του εμβολίου ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου από την κυβέρνηση ως πανάκεια γίνεται στα πλαίσια εκτροπής της συζήτησης από την τραγική πραγματικότητα που η ίδια έχει διαμορφώσει. Ο κυβερνητικός λόγος συνεχίζει να αρθρώνεται μέσω επικοινωνιακών τεχνασμάτων που στόχο έχουν την απενοχοποίηση της από τον εγκληματικό της ρόλο και το φόρτωμα της ευθύνης στους εργαζόμενους και την νεολαία . Παρόλο που η συγκεκριμένη τακτική φάνηκε να δούλεψε για αυτή στην πρώτη φάση της πανδημίας (Άνοιξη 2020) , η κυβέρνηση πλέον έχει συσσωρεύσει έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια με την επίκληση στην ατομική ευθύνη να μην λειτουργεί . Το παρατεταμένο lockdown, τη στιγμή που αδιαφορεί για τον συνωστισμό στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας, με παράλληλη ποινικοποίηση της κοινωνικότητας και του ελεύθερου χρόνου, επιβαρύνουν ψυχικά χιλιάδες ανθρώπους και οδηγούν σε εκτίναξη της ανεργίας. Συγχρόνως , η κατάρρευση του ΕΣΥ μετατρέπει τα νοσοκομεία σε νοσοκομεία μίας νόσου με το βάρος της συγκεκριμένης πολιτικής να τσακίζει τη φροντίδα των υπόλοιπων ασθενών. Χαρακτηριστικά , ογκολογικές κλινικές μετατρέπονται σε covid ενώ κλείνουν τμήματα ,όπως η ψυχιατρική κλινική στην Κοζάνη που είναι η μοναδική στη Δ.Μακεδονία. Παράλληλα εντείνεται η υποβάθμιση των ζωών περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων, όπως των μεταναστών και των προσφύγων οι οποίοι διαμένουν σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και των ατόμων που είναι εξαρτημένα από ουσίες, με τη μείωση του αριθμού των θεραπευτικών δομών του ΚΕΘΕΑ κατά 1/3 μέσω συγχωνεύσεων . 

     Η επιθετική πολιτική απέναντι στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δεν σταματά εδώ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ανοίγουν τα σχολεία χωρίς να έχει παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ασφαλή λειτουργία τους, παρά μόνο τα self tests, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν χωρίς εισόδημα, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με 530 ευρώ, χιλιάδες συμβασιούχοι στους δήμους απολύονται. Την ίδια ώρα έχουν δωθεί δεκάδες εκατομμύρια στις αεροπορικές εταιρίες, στους καναλάρχες των ΜΜΕ, στους μεγαλοξενοδόχους, στους τραπεζίτες. Το επόμενο διάστημα, η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση το νέο αντεργατικό, αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο του Χατζηδάκη. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει δεκάωρη δουλειά χωρίς επιπλέον αμοιβή, πλήρη ευελιξία για τις επιχειρήσεις, συρρίκνωση του δικαιώματος στην απεργίας με απαγόρευση της περιφρούρησης, ποινικοποίηση των αγώνων και ριζική περιστολή του δικαιώματος στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση. 

     Μέσω του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, η κυβέρνηση επιδιώκει να μεταρρυθμίσει την παιδεία σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου όπως εκφράζονται στις κατευθύνσεις διεθνών οργανισμών (ΕΕ ,ΟΟΣΑ). Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνίσταται στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διαμορφώσει εξειδικευμένους εργαζόμενους με επισφαλείς σχέσεις εργασίας και εντατικοποιημένους ρυθμούς δουλείας. Η καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ), οι διαγραφές φοιτητ(ρι)ών σε συνδυασμό με το κλείσιμο τμημάτων πετούν χιλιάδες νέους εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μεγάλο μέρος της νεολαίας που αποκλείεται από τα δημόσια πανεπιστήμια θα καταλήγει είτε σε ιδιωτικά κολλέγια προκειμένου να σπουδάσει (αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της διαρκούς προσπάθειας υποβάθμισης του πτυχίου καθώς και της εξίσωσης των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με των κολλεγίων), είτε σε φθηνότερο για τους εργοδότες ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Με βάση και τον νόμο που ψηφίστηκε για την αξιολόγηση των ιδρυμάτων πέρυσι, το 20% της κρατικής χρηματοδότησης θα εξαρτάται από την αξιολόγηση με βάση κριτήρια της αγοράς. Το πανεπιστήμιο υπό αυτές τις συνθήκες και με τη συνεχή μείωση της χρηματοδότησης, ωθείται στην άντληση πόρων από την προσέλκυση επιχειρήσεων για έρευνα, η φοιτητική μέριμνα περνάει ολοένα και περισσότερο σε ιδιώτες ενώ ανοίγει ο δρόμος για δίδακτρα στα προπτυχιακά με την ίδρυση ξενόγλωσσων προγραμμάτων επί πληρωμή εντός των τμημάτων (πχ Ιατρική ΑΠΘ). Η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά πηγαίνει χέρι-χέρι με την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση φοιτητών και εργαζομένων. Η θέσπιση ορίων φοίτησης, οι πειθαρχικές διώξεις και οι διαγραφές, η ίδρυση της Πανεπιστημιακής αστυνομίας εξυπηρετούν τη διαμόρφωση ενός ασφυκτικού πλαισίου εντός των σχολών όπου θα ποινικοποιείται η πολιτική δράση. Οι φοιτητές προσπαθώντας να ακολουθήσουν τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών, θα βρίσκονται σε ένα επίπονο ατομικό κυνήγι πιστωτικών μονάδων, γνώσεων και περαιτέρω εξειδίκευση για να καταφέρουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας απέχοντας από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τέλος, την τάση που αναπτύσσεται σχετικά με την μονιμοποίηση της μέχρι πρότινος έκτακτης τηλεκπαίδευσης. Εξάλλου η τελευταία επιτρέπει τόσο τη μονομερή άντληση γνώσεων όσο και την εμπέδωση του ατομικού δρόμου, μακριά από συλλογικές διεκδικήσεις.

     Κόντρα στις επιταγές του νόμου Κεραμέως καθώς και στην πολιτική επιλογή της κυβέρνησης να κρατά τα πανεπιστήμια κλειστά εδώ και ένα χρόνο έχει ξεπηδήσει ένα φοιτητικό κίνημα που στέκεται εμπόδιο στην επιβολή των σχεδίων της κυβέρνησης. Οι εβδομαδιαίες κινητοποιήσεις των φοιτητών έκαναν κουρελόχαρτο τις απαγορεύσεις και τον νόμο του Χρυσοχοϊδη για τις διαδηλώσεις και παράλληλα απέτρεψαν την εγκατάσταση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια που είχε προαναγγελθεί για τις 15 Απρίλη. Ταυτόχρονα οι φοιτητικοί σύλλογοι το τελευταίο διάστημα έχουν προβεί σε ενέργειες επανοικειοποίησης του πανεπιστημιακού χώρου με καταλήψεις σχολών και πρυτανειών ,αντιμαθήματα, εκδηλώσεις και καλλιτεχνικές δράσεις. Είναι αναγκαίο όμως να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που προκύπτουν για την περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος και την πολιτική του εμβάθυνση, προκειμένου ο αγώνας μας να είναι νικηφόρος. Εντός του φοιτητικού κινήματος αναπαράγονται δύο τάσεις που δεν μπορούν να συμβάλλουν στην μαζικοποίηση του αγώνα μας. Από τη μία πλευρά, παρατηρείται μια τάση αποθέωσης της αποκομμένης από τις διαδικασίες εντός των συλλόγων δράσης. Από την άλλη, η εμμονή στην οργάνωση του αγώνα από τα ΔΣ και στη λογική της ανάθεσης(βλ. ΠΚΣ-ΚΝΕ). Και οι δύο αυτές λογικές μέσα στο κίνημα συμβάλλουν στην συρρίκνωσή του και αποπνέουν πολιτικές ήττας και υποταγής στους αρνητικούς συσχετισμούς αντί για προσπάθεια ανατροπής τους. Η διαδικασία για την υπέρβαση των αδυναμιών που εμφανίζονται και τη μετατροπή του φοιτητικού κινήματος σε πραγματικά ανατρεπτικό περνάει μέσα από τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων και των συντονιστικών τους,τις επιτροπές αγώνα όπου αυτό δεν είναι εφικτό,το βάθεμα της πολιτικής ανάλυσης εντός τους και τη σύνδεση με τους αγώνες όλων των καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας. 

Την Πέμπτη 22 Απρίλη, συμμετέχουμε στην πανυγειονομική απεργία στην Περιφέρεια 12μμ, στο πλευρό των εργαζομένων στην υγεία. 

Στις 6 Μάη, συμμετέχουμε στην πανεργατική απεργία για την Εργατική Πρωτομαγιά.